Rozdział 176.

- Tak mi przykro, że cię popchnął - mówi Zayn, kiedy przejeżdżam płóciennym materiałem po jego rozwalonym policzku.
Jest rozcięty, a krew wciąż nie przestaje lecieć.
- Nie, to nie twoja wina. Przepraszam, że cię w to wciągnęłam - wzdycham i zanurzam materiał z powrotem w zlewie.
Zaproponował, że zabierze mnie z powrotem do Liama, zamiast wprowadzenia w życie naszych poprzednich zamiarów obejrzenia filmu, ale nie chciałam tam wracać. Nie chciałam, żeby Harry się tam pokazywał i urządzał scenę, ponieważ nie byłoby tam nikogo, kto trzymałby go ode mnie z daleka. Prawdopodobnie teraz tam jest i niszczy ich dom.
Boże, mam nadzieję, że nie.
- W porządku. Wiem jaki on jest, jestem po prostu szczęśliwy, że nic ci nie zrobił. Cóż, przynajmniej nie fizycznie - wzdycha.
- Zamierzam trochę to ucisnąć, więc może zaboleć - ostrzegam.
- Okej - mówi i zamyka oczy w chwili, w której przyciskam materiał do jego skóry tak mocno, jak tylko mogę.
Nacięcie jest głębokie, wygląda, jakby nawet mogła zostać po tym blizna. Mam nadzieję, że tak się nie stanie; twarz Zayna jest zbyt perfekcyjna, by mieć skazę, a z pewnością nie chcę być jej przyczyną.
- Skończone - mówię, na co się uśmiecha, mimo spuchniętej twarzy.
Dlaczego ja zawsze opatruję rany?
- Dziękuję - znów rzuca uśmiech, gdy spłukuję krew z zaplamionego ręcznika.
- Wyślę ci rachunek - zgrywam się.
- Jesteś pewna, że wszystko z tobą w porządku? Naprawdę mocno uderzyłaś o ziemię.
- Tak, jestem nieco obolała, ale jest okej - odpowiadam.
Dzisiejsze wydarzenia stały się jeszcze gorsze w chwili, w której Harry wyszedł za mną na zewnątrz. Wydawało mi się, że nie był zbytnio zraniony, tym, że go zostawiłam, ale myślałam, że będzie bardziej niż rzeczywiście był. Powiedział, że był zajęty i dlatego do mnie nie zadzwonił. Nawet, jeśli wiedziałam, że nie przejmował się tak bardzo jak ja, myślałam, że kocha mnie na tyle, by choć trochę się tym przejąć.
Zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, jakbyśmy byli przyjaciółmi, którzy przypadkowo zaczęli rozmawiać, dopóki nie zobaczył Zayna i przestał grać. Jeśli już, to myślałam, że gdy zobaczy Trevora, dostanie szału i zaatakuje go na oczach wszystkich, ale gdy go dostrzegł, nie mógł już przejąć się mniej. Trzymał się tak, dopóki nie zobaczył Zayna i nie zrzucił maski.
Ale to nie Zayn popchnął mnie na ziemię. Bez względu na to, jak moje serce jest teraz złamane, wiem, że Harry nie zraniłby mnie celowo. Ale to jest już drugi raz, kiedy coś takiego się zdarza. Pierwszy raz, mogłam usprawiedliwić. Byłam jedyną osobą, która przekonywała go, by pójść na święta do jego ojca, a on po prostu nie mógł sobie z tym poradzić. Dzisiejszy wieczór, to była jego wina. Jego nawet nie powinno tam być.
- Jesteś głodna? - pyta mnie Zayn, przechodząc ze swojej małej łazienki do salonu.
- Nie, jadłam na imprezie - mówię mu. Mój głos wciąż jest chrapliwy od nadmiaru szlochu, w drodze do apartamentu chłopaka.
- Okej, właściwie i tak nie mamy za wiele, ale mogę ci coś zamówić, jeśli chcesz, więc daj znać, jak zmienisz zdanie.
- Dziękuję - Zayn jest dla mnie zawsze tak niesamowicie słodki.
- Mój współlokator będzie tu niedługo, ale nie będzie cię zanudzał, prawdopodobnie padnie, jak tylko wejdzie do środka - mówi mi.
- Naprawdę przepraszam, że to wciąż się dzieje.
- Nie przepraszaj, tak jak powiedziałem, jestem po prostu zadowolony, że byłem tam dla ciebie. Wyglądał na naprawdę złego, kiedy do ciebie doszedłem.
- Kłóciliśmy się, więc domyśl się - siadam na kanapie i się krzywię.
Wszystkie siniaki i rany, jakie wyniosłam z wypadku, zdążyły się zagoić, a teraz będę miała kolejne, przez Harry'ego.
Tył sukienki jest brudny i podarty, a buty zdarte po bokach. Harry naprawdę rujnuje wszystko, czego się dotknie.
- Potrzebujesz jakiś ciuchów do spania? - pyta, podając mi stary koc, pod którym spałam kilka nocy temu.
Trochę się obawiam, pożyczać ciuchy Zayna. To coś, co dzielę z Harrym. Jeszcze nigdy nie założyłam ciuchów kogoś innego.
- Rebecca ma tutaj trochę rzeczy... Wiem, że to prawdopodobnie niezręczne, ale jestem pewien, że będą lepsze od tej sukienki - jest niemal uśmiechnięty.
- Nie zmieszczę się w jej ciuchy, ale dzięki za to, że myślisz, iż mogłabym je nosić - prawie się śmieję. Rebecca jest dużo mniejsza ode mnie.
Wygląda na zażenowanego moją odpowiedzią, jego brak pojęcia jest uroczy.
- Mam kilka ciuchów, które możesz założyć - oferuje, a ja kiwam głową, zanim pozwalam sobie to przemyśleć. Mogę zakładać wszytko, nie należę do Harry'ego, a on nawet nie przejmował się tym, by się wytłumaczyć. Zayn znika w swojej sypialni i wraca chwilę później z naręczem ubrań.
- Wziąłem kilka różnych rzeczy, nie wiem co lubisz - coś w jego głosie sprawiło, że pomyślałam, że on naprawdę chciałby przejść ze mną do tego punktu; punktu, gdzie wiesz, co dana osoba lubi; do punktu, w którym znajduję się z Harrym.
- Nie jestem wybredna - biorę niebieski T-shirt i parę spodenek w kratę. Posyłam mu pełen wdzięczności uśmiech, zanim idę do łazienki, żeby się przebrać. Ku mojemu przerażeniu, ciuch, który wydawał się być spodenkami, w rzeczywistości jest parą bokserek. Bokserek Zayna. O Boże. Odpinam sukienkę i przekładam duży T-shirt przez głowę, zastawiając się, co zrobię z bokserkami.
Bluzka jest mniejsza od tych Harry'ego, ledwo dotyka moich ud i różni się wonią. Oczywiście, że różni, przecież to nie jego. Pachnie jak szare mydło z domieszką papierosów. Zapach jest przyjemny, ale nie tak, jak znajoma woń Harry'ego.
Wciągam bokserki i patrzę w dół. Nie są zbyt krótkie, trochę luźne, węższe niż te, które nosiłby Harry, ale nie za wąskie dla mnie. Pójdę na kanapę i ukryję się pod kocem, tak szybko jak będę mogła.
Jestem niesamowicie zażenowana noszeniem ich, ale byłoby gorzej, gdybym robiła problemy, szczególnie, że wszystko to się stało z mojego powodu. Jego twarz jest dowodem złości Harry'ego, a siniak przypomnieniem, że nigdy nam nie wyjdzie. Troszczy się tylko o siebie, a jedynym powodem, dla którego stracił swoje opanowanie, gdy zobaczył Zayna, była duma. Nie chce mnie, ale nie chce, bym była z kimś innym i to jest nie fair.
Zostawiam skotłowaną sukienkę na podłodze w łazience, jest brudna i zniszczona. Zamierzam oddać ją do pralni, ale nie jestem pewna czy da się ją uratować. Naprawdę kocham tę sukienkę, kosztowała mnie przyzwoitą kwotę pieniędzy, pieniędzy, których potrzebowałam, żeby przeprowadzić się do własnego mieszkania.
Idę tak szybko jak mogę, dopóki nie docieram do salonu. Zayn stoi obok telewizora. Jego oczy rozszerzają się, kiedy skanuje wzrokiem moje ciało. Nigdy nie zrozumiem, co takiego jest w kobiecie noszącej męskie ciuchy, może ta intymność? Nie jestem pewna, ale kochałam ubierać ciuchy Harry'ego.
- Ja... em, szukałem... starałem się znaleźć film... żebyśmy obejrzeli. Albo, żebyś ty sobie obejrzała - jąka się. Siadam na kanapie, przykrywając się kocem.
Te wyjąkane słowa i wyraz oczu sprawiały, że wygląda na młodszego i bardziej wrażliwego niż zwykle.
- Przepraszam, próbowałem powiedzieć, że włączam telewizor, więc będziesz mogła sobie pooglądać - śmieje się nerwowo.
- Dziękuję - uśmiecham się, kiedy siada po drugiej stronie kanapy.
Opiera swoje łokcie o kolana i wpatruje się przed siebie.
- Jeśli nie chcesz już się ze mną widywać, to zrozumiem - mówię mu.
- Co? Nie, nie myśl tak -  odwraca się twarzą do mnie. - Nie martw się o mnie, dam sobie radę. Kłótnie nie sprawią, że będę się trzymał od ciebie z daleka. Zrobię to tylko wtedy, jeśli mi powiesz. Dopóki tego nie zrobisz, będę przy tobie - wlepia swój wzrok w moje oczy.
- Nie powiem. Jeśli chcesz, to idź, o to chodzi. Po prostu nie wiem, co mam zrobić z Harrym. Nie chcę, żeby znowu cię zranił - mówię mu.
- Jest bardzo agresywny. Wiem czego mam oczekiwać, tak myślę. Nie martw się o mnie. Mam po prostu nadzieję, że po tym jak zobaczyłaś, kim naprawdę jest, będziesz się trzymać od niego z daleka.
- Definitywnie będę. Poza tym, on się tym nie przejmuje, to dlaczego ja powinnam? - smutek wkrada się w mój głos.
- Nie powinnaś. Jesteś dla niego za dobra, zawsze byłaś - zapewnia mnie, a ja przybliżam się do niego na kanapie.
Podnosi koc i przykrywa się nim, zanim naciska przycisk na pilocie. Kocham tę lekkość między nami, nie mówi rzeczy tylko po to, żeby mnie wkurzyć, nie ma na celu ranienie moich uczuć.
- Jesteś zmęczony? - pytam go.
- Nie, a ty?
- Troszeczkę.
- Więc idź spać. Mogę iść do swojego pokoju.
- Nie, możesz zostać dopóki nie zasnę? - mój ton jest bardziej pytający niż oznajmiający.
- Taa, jasne - rozpromienia się.

Harry's POV:

Walę pięścią w swój tułów i krzyczę, żeby wypuścić z siebie trochę gniewu. Jak to się stało?
Jak mogłem popchnąć ją na ziemię? On wiedział co się stanie, kiedy wyszedł z samochodu. Skończył ze zbitą dupą, po raz kolejny. Znam Tessę, będzie mu współczuć, winić siebie i będzie myśleć, że coś mu zawdzięcza.
- Kurwa! - drę się głośniej.
- Czego się wydzierasz? - Christian pojawia się na zaśnieżonym podjeździe.
- Nieważne.
Jedyna osoba, jaką kiedykolwiek pokochałem, wyszła z osobą, którą gardzę najbardziej na świecie.
- Oczywiście, że ważne.
- Naprawdę, nie mam ochoty ci się teraz zwierzać - warczę.
- Tak jak i ja, po prostu próbuję się dowiedzieć, dlaczego jakiś dupek wydziera mi się na podjeździe - mówi z uśmiechem.
- Odpieprz się - prawię się śmieję.
- Zgaduję, że nie przyjęła twoich przeprosin?
- Kto mówi, że ją przepraszałem, albo, że było to potrzebne?
- Bo ty to ty, i że jesteś facetem... My zawsze musimy przepraszać pierwsi. Tak już jest.
- Cóż, ona nie chce moich przeprosin.
- Każda kobieta chce przeprosin.
- Nie moja... Nie ona.
Nie mogę pozbyć się z głowy wyobrażenia jak Tessa szuka pocieszenia u Zayna.
- Rozumiem, wracasz do środka?
- Nie, nie wiem  - strzepuję śnieg z włosów i zgarniam pasma z czoła.
- Ken... twój tata i Karen zbierają się do wyjścia.
- A ja mam to w dupie, dlaczego? - pytam go, a on chichocze.
- Twój język nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać - śmieje się.
- Przeklinasz równie dużo, co ja.
- Dokładnie - zarzuca rękę na moje ramiona i zaskakuję samego siebie, pozwalając mu zaprowadzić się z powrotem do środka.

Tessa's POV:

Drzwi otwierają się ze straszliwym zgrzytem, wyrywając mnie ze snu. Kiedy otwieram oczy, Harry klęczy przy kanapie, z twarzą kilka centymetrów od mojej.
- Co ty tu... - zaczynam, ale zakrywa mi usta swoją dłonią.
- Shh... Przyszedłem, żeby przeprosić i zabrać cię, gdzie powinnaś być - ze mną - mówi mi.
- Ale ty... - zakrywa moją buzię raz jeszcze.
- Po prostu mnie posłuchaj, proszę, kochanie - błaga i nie ma sposobu, żebym odmówiła.
- Przepraszam za wszystko. Powinienem był uganiać się za tobą, kiedy zostawiłaś mnie drugi raz. Jestem cholernym idiotą i przepraszam. Tak bardzo za tobą tęskniłem, Tess. Każda sekunda bez ciebie, zabija mnie. Proszę, proszę, wróć ze mną do domu, a ja postaram się dla ciebie. Przysięgam - zabiera dłoń.
Mówi wszystko, co chcę usłyszeć. Takie miłe uczucie, kiedy zrzuca maskę i w końcu mówi mi te rzeczy.
- Nie mogę bez ciebie żyć, Tesso, wiesz, że nie mogę. Popatrz na mnie, wiem, że możesz zobaczyć, jak koszmarnie wyglądam - mówi, a ja wolno kiwam głową.
Jego oczy są zaczerwienione i wygląda, jakby nie jadł od kilku dni. Zauważyłam to wcześniej, na przyjęciu, ale założyłam, że to od picia czy imprezowania.
- Proszę, kochanie - mówi jeszcze raz, jego zielone oczy spotykają moje.
- Okej... Tym razem to nie będzie takie łatwe. Musisz mi to udowodnić - mówię mu, desperacko próbując trzymać na swoim.
- Wiem, wiem. Pozwól, że ci pokażę - mówi, a jego ręce zanurzają się pod koc. Moje serce przyśpiesza, a on się uśmiecha do mnie, zanim jego palce wślizgują się pod gumkę moich majtek.
- Harry... Zayn się obudzi - mówię, a on natychmiast przestaje.
- Zayn? - warczy.
- Taa... To jest jego mieszkanie - rozglądam się, a widok naszego apartamentu przeradza się w mieszkanie Zayna i z powrotem do poprzedniego stanu.
- Harry - mówię zdezorientowana, kiedy on znika.
Siadam i próbuję złapać oddech. To było takie prawdziwe. Moja klatka się unosi i szybko opada, próbując złapać oddech. Moje czoło jest mokre od potu, a w piersi odczuwam ból. Oczywiście, to był sen. Harry nie przyszedłby tu, żeby mnie przeprosić.
Kiedy udaje mi się uspokoić, z powrotem kładę się na kanapie. Sprawdzam w telefonie, czy Harry podjął jakieś próby skontaktowania się ze mną i oczywiście nie ma żadnych połączeń. Ponownie spoglądam na budzik, mam jutro zajęcia, więc Zayn musi mnie zabrać z powrotem do Liama wystarczająco wcześnie, żebym miała czas się przygotować i się nie spóźnić.
Gdy próbuję zamknąć oczy jeszcze raz, moje myśli wariują, przypominając sposób, w jaki Harry błagał, bym wróciła do domu. Słyszenie tego, we śnie lub nie, cały czas mnie rozbraja.
Po przerzucaniu się z boku na bok na małej kanapie, decyduję się na coś, co powinnam była zrobić na samym początku.
W momencie, gdy otwieram drzwi od sypialni Zayna, do moich uszu dochodzi jego ciche chrapanie. Jest bez koszulki i leży na brzuchu z rękami pod głową.
Toczę ze sobą wewnętrzną walkę, a on się kręci.
- Tessa? - budzi się. - Wszystko w porządku? - brzmi na spanikowanego, kiedy siada.
- Tak... Przepraszam, że cię obudziłam... Po prostu się zastanawiam, czy mogłabym spać tutaj? - mówię przestraszona.
- Tak, pewnie - mówi, przesuwając się, więc jest dużo miejsca dla mnie, bym się położyła.
Próbuję zignorować fakt, że nie ma prześcieradła na łóżku. W końcu jest studentem, a nie każdy jest tak schludny jak ja.
Przesuwa poduszkę przez materac i mogę położyć się niedaleko niego.
- Chcesz o czymś pogadać? - pyta.
Czy chcę?
- Nie, nie dzisiaj. Nie mogę ogarnąć tego bałaganu w mojej głowie - wyjaśniam.
- Jest coś, co mogę zrobić? - jego głos jest tak delikatny w ciemności.
- Przybliżyć się? - proszę, a on po prostu to robi.
Jestem zdenerwowana, kiedy odwracam ku niemu twarz. Jego ręka przybliża się do mojego policzka, przejeżdża po nim kciukiem. Jego dotyk jest ciepły i delikatny.
- Cieszę się, że jesteś tu ze mną, a nie z nim - szepcze.
- Ja też - odpowiadam, nie mając pojęcia czy właśnie to mam na myśli.

Harry's POV:

- Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić. Jeśli nie wyjdę, nie dam rady trzymać się od niej z daleka - wyjaśniam.
- Ja też nie wiem, ciągle mącisz - wzrusza ramionami.
- Co za wspaniałą rada - przewracam oczami.
- Cóż, jest druga nad ranem i myślałem, że moja mama przyjedzie po mnie, a nie ty - odgryza się Liam.
Zmienił się trochę, po tym jak próbował mnie napaść.
Wpadł w furię na lotnisku, kiedy zamiast jego mamy przy odbiorze bagażu stałem ja. Karen zgodziła się, żebym odebrał jej syna, zaproponowałem jej to, bo nie chciała wychodzić w środku nocy, albo dlatego, że było jej mnie żal, nie jestem pewny, ale dobrze, że to zrobiła.
Z drugiej strony, Liam był wkurwiony, twierdząc, że jestem największym dupkiem, jakiego w życiu poznał i odmówił wejścia ze mną do samochodu. Zajęło mi prawie dwadzieścia minut, żeby namówić mojego kochanego przybranego braciszka, że jazda ze mną jest lepsza od trzydziestomilowego spaceru.
- Pech w tym, że jestem tutaj i potrzebuję, byś mi powiedział, co powinienem zrobić, mam wątpliwości.
- Pomiędzy czym? - pyta.
- Pomiędzy zostawieniem tego, powrotem do domu, by zagwarantować, że ma takie życie na jakie zasługuje, a pojechaniem do Zayna i go kurwa zamordowaniem.
- Gdzie ona jest w tym?
- Mógłbym ją zabrać do domu, po tym jak go zamorduję.
- I tu jest problem. Myślisz, że możesz ją zmusić do zrobienia wszystkiego, czego będziesz chciał, i spójrz gdzie wylądowałeś.
- Nie mam tego na myśli... Znaczy ja... - wiem, że ma racje.
- Ale ona jest z Zaynem, jak to się w ogóle stało? Nie myślę jasno, kiedy to sobie uświadamiam - jęczę, pocierając skronie.
- Więc, może ja poprowadzę?
Liam jest tak kurewsko irytujący.
- Kiedy oni... Jak? - pytam go, mając nadzieję, że zna odpowiedź.
- Naprawdę, nie wiem. Wiem, że poszedł z nią do Canal Street w piątek.
- Poszła tam? Znowu? Z tym przerażającym dupkiem profesorkiem?
- Tak i potem ona... - powstrzymał się.
- Ona co?
- Nic - kłamie.
- Powiedz mi, teraz - naciskam.
- To moja najlepsza przyjaciółka.
-  A ja ją kocham, więc mów.
Wzdycha, ale wiem, że zamierza się poddać.
- Została z nim na noc i spędziła z nim całą sobotę.
Zrobiło mi się czarno przed oczami.
- Co?
- Mówię, nie chciałem ci powiedzieć.
- Więc... ona... umawia się z nim?
- Nie wiem czy się z nim umawia, ale wiem, że śmiała się wtedy pierwszy raz, odkąd ją zdradziłeś, kiedy rozmawiałem z nią w sobotę.
- Ona nawet go nie zna - nie mogę uwierzyć, że to się dzieje.
- Nie bądź głupkiem, nie możesz ignorować ironii tego, że miałeś obsesje na punkcie widywania się jej z innymi, ale ona skończyła z kimś takim jak ty - mówi Liam.
- On nie jest taki jak ja - mówię, próbując skupić się na drodze, zanim załamię się przed Liamem.
Siedzę cicho przez całą powrotną drogę z lotniska do domu mojego ojca.
- Czy ona płakała? - w końcu pytam, kiedy wjeżdżam na podjazd.
- Taa, przez cały tydzień. Nie masz pojęcia, co jej zrobiłeś i nawet się tym nie przejmujesz. Wciąż tego nie robisz, myślisz tylko o sobie.
- Jak możesz tak mówić, kiedy zrobiłem to dla niej? Trzymałem się z daleka, żeby ona mogła ruszyć z życiem. Nie zasługuję na nią, ty mi to powiedziałeś, pamiętasz?
- Pamiętam i dalej tak myślę, ale uważam, że to ona powinna być tą, która zdecyduje na co naprawdę zasługuje - rzuca i wychodzi z mojego samochodu.

• jeśli przeczytałeś/aś - zostaw komentarz •

Notka od tłumaczki: Hessa czy Zessa? Swoje przemyślenia możecie pisać nie tylko w komentarzach, ale także i na twitterze pod hashtagiem #AfterPL :)